ໂທສຄຯຮຄິໍ ປນ ເມຕຯຮຕາຍ ນິພຯຮພາເປນຯຮຕິ ນຣຸຕຯຮຕມາ ໂມຫຄຯຮຄິໍ ປນ ປຯຂຯຮຯຂາຍ ຍາຍໍ ນິພຯຮເພຯດຄາມິນີ. ຊົນທັງຫຼາຍທີ່ມີຄຸຯຍຯດັມມ໌ສູງ ຍ່ອມດັບໄຟຄື ໂທສະລົງໄດ້ ດ້ວຍເມຕຕາ ແລະຍ່ອມດັບໄຟຄື ໂມຫະດ້ວຍປັຯຂຯຂາ ອັນເປັນເຄື່ອງທຳລາຍກິເລສໄດ້ເດັດຂາດ. ທີ່ມາ ຂຸ.ອິຕິ.ຂໍ້ ໒໗໓,
ຫລວງພໍ່ຄູຯຍ ປະຣິສຸທໂຯດ ມຫາເຖຣໍ ວນຯຮທາມິ (ຂ້ານ້ອຍຂໍນອບນ້ອມວັນທາແດ່ພຣະມະຫາເຖຣະເຈົ້າ) ກູກໍຢູ່ ຂອງກູ ຢູ່ດີດີ ຄົນນັ້ນທີ ຄົນນີ້ທີ ຣີ່ມາຫາ ມາກັນຈົນ ລົ້ນວັດ ປ່ຽມສັທຯດາ ເໝືອນກັບວ່າ ທັງຈັງຫວັດ
ເນື່ອງຈາກວ່າພາສາປາຯຜີ ເປັນພາສາທີ່ບໍ່ມີຕົວອັກສອນ. ໃນບັນດາປະເທດທີ່ສຶກສາພາສາປາຯຜີ, ຕົວອັກສອນຂອງປະເທດນັ້ນໆກໍໄດ້ຖືກນຳໃຊ້ເພື່ອຂຽນພາສາປາຯຜີເຊັ່ນ: ຖ້າໃນອິນເດຍກໍໃຊ້ອັກສອນເທວະນາຄີ (devanagri), ໃນສີລັງກາກໍໃຊ້ອັກສອນສິງຫົນ, ໃນພະມ້າກໍໃຊ້ອັກສອນພະມ້າ, ໃນໄທກໍໃຊ້ອັກສອນໄທຍ໌, ໃນກຳປູເຈຍກໍໃຊ້ອັກສອນຂອມ, ໃນລາວກໍໃຊ້ອັກສອນລາວ. ສະມາຄົມປາລີປະກອນ The Pāḷi Text Society ທີ່ນະຄອນຫຼວງລອນດອນ ໄດ້ນຳໃຊ້ອັກສອນໂຣມັນແລະດຽວນີ້ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນເວທີສາກົນແລ້ວ. ແຕ່ສຳລັບອັກຂະຣະລາວເຮົາທີ່ນຳມາໃຊ້ໃນການຮຽນພາສາປາຯຜີ ແມ່ນໄດ້ຖອດແບບມາຈາກອັກສອນຯດັມມ໌,
ຄວາມທຸກຂ໌ ມີສອງປະເພດຄື: ທຸກຂ໌ທາງກາຍ ແລະທຸກຂ໌ທາງໃຈ. ຄວາມທຸກຂ໌ ທີ່ເກີດຂຶ້ນທາງກາຍ ໄດ້ແກ່ ຄວາມເຈັບໄຂ້ ຫຼືການເປັນພະຍາໂຣຄາຕ່າງໆ ທີ່ມາຄຸກຄາມຮ່າງກາຍ. ສ່ວນຄວາມທຸກຂ໌ທາງໃຈ ກໍມີສ່ວນເກີດມາຈາກ ຄວາມຜິດຫວັງ, ຄວາມບໍ່ໄດ້ດັ່ງໃຈໃນສິ່ງທີ່ປາຖະໜາ. ຄວາມທຸກຂ໌ ຄື ສະພາວະທີ່ທົນໄດ້ຍາກ, ຫ້າມໄດ້ຍາກ, ລຳບາກໃຈ ແຕ່ວ່າ
